Papużki faliste
 Krajem ojczystym papużki falistej jest Australia. Żyją one na tym kontynencie w stanie dzikim, w dużych stadach, liczących czasem parę tysięcy osobników. Podstawowym pożywieniem ptaków są na wpół dojrzałe nasiona traw. Miejscem znoszenia jajek i ich wysiadywania oraz wychowywania młodych są dziuple wielkich drzew – eukaliptusów, a w razie ich braku różne zagłębienia i nory w ziemi. Jako ptaki żyjące na stepach, papużki są wytrzymałe na brak odpowiedniej ilości wody i często zadawalają się kąpielą w trawach zwilżonych poranną rosą. Hodując papużki faliste należy więc dbać przede wszystkim o to, aby zaspokoić ich dwie zasadnicze potrzeby : podawać do jedzenia na wpół dojrzałe nasiona traw, a do kąpieli zwilżone gałązki z liśćmi i zwilżoną trawę.

Pierwsze żywe papużki faliste przywiezione zostały z Australii do Europy około 1840 roku. W Polsce pojawiły się one około roku 1907.

Decydując się na zakup papużki falistej trzeba się zastanowić w jakim celu chcemy ja trzymać. Są bowiem trzy możliwości. Jedna to trzymanie w odpowiednim pomieszczeniu większej liczby ptaków dla przyjemności ze względu na ich pełne powabu zachowanie. Druga możliwość to posiadanie jednej papużki, która chcemy nauczyć różnych sztuczek i mówienia. Trzecia zaś możliwość to zakup papużek falistych, kilka par w celu prowadzenia hodowli.

Jeśli chcemy kupić tylko jedną papużkę, wychować ją i nauczyć mówienia to trzeba zakupić samczyka i to w wieku 21-23 dni. Tylko wtedy, poświęcając mu dużo czasu możemy liczyć na pozytywne rezultaty.

Papużka falista jest ptakiem bardzo żywym, potrzebującym dużo miejsca. Stąd konieczność doboru odpowiedniej klatki. W klatce za małej papużka czuje się źle, jej delikatne w ognie pióra, w ciasnych pomieszczeniach łamią się i niszczą. Mając ograniczony ruch papużka szybko obrasta w tłuszcz (zapasa się). Najlepiej do hodowli papużek falistych nadają się klatki otwarte, wykonane całkowicie z drutu lub półotwarte, w których dwie ściany boczne, góra i spód są wykonane z plastyku, blachy lub drewna. Klatka przeznaczona dla pary papużek falistych powinna mieć wymiary dł. 60 cm, wys. 70 cm, szer. 50 cm. Klatkę z papużkami należy umieścić na ścianie oświetlonej przez słońce, zwracając uwagę na to, aby jedna część klatki była zacieniona. W klatce umieścić trzeba naczynka na pokarm i wodę, różnej grubości żerdki do gimnastyki kończyn. Od czasu do czasu korzystne jest umieszczenie świeżych gałązek wierzby lub drzew owocowych, w których ptaki chętnie baraszkują, a zjadana przez nie kora, pąki i liście dostarczają bogatej w witaminy karmy. Podłogę klatki wysypuje się piaskiem z dodatkiem wapna.

Papużki faliste nie mają dużych wymagań co do podawanej im karmy. Jednak, aby utrzymać piękne upierzenie trzeba zadbać o dobrą karmę. Dobre proso i kanar stanowią podstawę. Jako dodatki można stosować owies łuskany i płatki owsiane. Można też zaopatrywać się w gotową karmę. Koniecznie trzeba zapewnić papużkom do stałej dyspozycji kostkę wapienną, lub kawałki kredy, a także dodatki witaminowo mineralne. Podczas lęgów oprócz ziarna należy podawać pokarm miękki w postaci mieszanki jajecznej i tartej marchwi. Podczas wychowu młodych bardzo korzystnie na samopoczucie i rozwój papużek wpływa zielenina. Podaje się sałatę w niewielkiej ilości, szpinak, kapustę, brukselkę, listki dmuchawca, kawałki jabłka, tartą czerwoną marchewkę. Rośliny zielone podawane papużką musza być suche i czyste. Zapotrzebowanie papużek na wodę jest małe. Ale trzeba zadbać o to żeby ptaki miały zawsze świeżą wodę do picia do kąpieli, z której chętnie, chociaż nie za często korzystają. 

 

Papużki faliste należą do ptaków rzadko chorujących, ale czasem i one zachorują. Podejrzanego o chorobę ptaka trzeba umieścić w małej klatce w oddzielnym pomieszczeniu i obserwować. Z reguły pomagają ptakowi ziarna pokarmu i podanie odstałej, świeżej wody. Najczęściej występującymi chorobami u papużek falistych są nieżyty żołądka i jelit, schorzenia układu oddechowego, schorzenia powodowane brakiem lub niedoborem witamin, złamania skrzydełek i nóg oraz wyrywanie piór. Schorzenia te są uleczalne we wczesnych stadiach choroby. Wczesne zauważenie pierwszych objawów choroby i zasięgnięcie rady u lekarza weterynarii pozwala z reguły na uratowanie ptaka. Przy długo przeciągającej się chorobie rezultat leczenia jest raczej negatywny. Najgroźniejszą chorobą występującą u papug jest ORNITOZA – choroba papuzia. Choroba ta przenosić się może także na ludzi, wywołując nietypowe zapalenie płuc. Obecnie jednak nie stanowi ona poważnego zagrożenia ze względu na to, że papużka falista hodowana od wielu pokoleń w Europie jeśli nie zetknęła się z papugami chorymi, nie stanowi niebezpieczeństwa dla ludzi. A w celu niedopuszczenia do zawleczenia choroby papuziej każda papuga przywożona do Polski (papużka falista też) odbywa sześciotygodniowa kwarantannę i dopiero po tym okresie jest przenoszona do środowiska ludzkiego.

 opracował dr Tadeusz Studziński

 

 

Papuga  Nimfa pochodzi z Australii. W warunkach domowych żyje około 5 lat.

 

 

 

 

Kanarek


Dziki kanarek opisany został po raz pierwszy w roku 1758 przez Karola Linneusza. Największe skupisko dzikich kanarków znajdowało się na Wyspach Kanaryjskich, a także Maderze i Azorach. Żyją tam one do dziś. Wieść o istnieniu Wysp Kanaryjskich dotarła do Europy w 1341 roku. Wtedy to król Alfons IV Portugalski wysłał swoje okręty w celu spenetrowania tamtych terenów. Niedługo po tym na Wyspach Kanaryjskich powstała kolonia portugalska i właśnie do Portugalii trafiły pierwsze kanarki. Po przejściu Wysp Kanaryjskich przez Hiszpanię, kanarki znalazły się również w tym kraju. Zyskały sobie ogromną popularność dzięki łatwej adaptacji do życia w klatce oraz umiejętności pięknego  śpiewania. Później kanarki trafiły na pogórze Harzu, gdzie w miasteczku Andreasberg wyhodowani uszlachetnioną odmianę o piękniejszym śpiewie. Te kanarki rozprzestrzeniały się po całym świecie, w każdym kraju znajdując nabywców i hodowców. 
Pomieszczenie przeznaczone na klatki dla kanarków musi być suche, z możliwością wietrzenia, ale bez przeciągów, możliwie słoneczne. Optymalna temperatura powinna być w granicach 18-20 st.C. Gwałtowne zmiany temperatury spowodować mogą przeziębienia, złe trawienie lub nienaturalne wypadanie piór. Wilgotność winna być w granicach 50-70 %. Zbyt niska wilgotność powoduje zapalenie górnych dróg oddechowych, łamliwość piór, za wysoka prowadzić może do zmian chorobowych przewodu pokarmowego, przeziębień i pleśnienia karmy.
W klatce dla kanarka powinny znaleźć się różne drobne przedmioty takie jak poidełka i karmidełka metalowe lub plastikowe, pojemniki kąpielowe, a jako wyściółka dna krążek filcu.
Głównym pokarmem kanarków jest łatwo dostępna mieszanka dla kanarków, uzupełniona zestawem witamin lub dojrzałe, suche i czyste ziarno. Kanarkom niezbędne są również pokarmy bogate w białko zwierzęce takie jak : jaja kurze (gotowane lub surowe), mleko, twaróg, poczwarki mrówek i larwy much. Ze względu na zawartość związków mineralnych i witamin korzystne jest podawanie zielonek, traw i ziół, ale zbieranych z dala od szosy, a następnie dokładnie wymytych. Można także podawać marchew, kalarepę, seler i czosnek dokładnie rozdrobnione i w niedużych ilościach. Nigdy nie można zapomnieć o kostkach wapiennych i sepii.
Każdy właściciel kanarka powinien zapobiegać chorobom ptaków, a nie je leczyć. Podstawową czynnością zapobiegającą występowaniu chorób jest przestrzeganie higieny. Klatki dla pojedynczych ptaków należy więc czyścić w zasadzie codziennie. Żerdki i naczynia należy wymyć także codziennie, a raz na tydzień wydezynfekować wrzącą wodą, roztworem biowalu, sterinolu lub wirkonu. Jeśli hodowca wypełnia wszystkie warunki prawidłowego żywienia i higieny, jego kanarki mogą żyć w klatach nawet do dwudziestu lat.
 
Na podstawie J.Korczaka „Kanarki” opracował dr Tadeusz Studziński

Zeberka........

jakieś inne ptaszki....

 

 

niedługo więcej....